Archive for september 2014
- In: Bomen | CO2-reductie
- 1 Comment
Dat idee werd aangewakkerd door het lezen van een (uit het Frans vertaald) boekje van Jean Giono: De man die bomen plantte. De hoofdpersoon had vastgesteld dat het gebied waar hij woonde ten onder zou gaan door het grote gebrek aan bomen. Op een heel bijzondere en succesvolle manier ging hij zelf aan de slag. Een prachtig en ontroerend verhaal.Het was daarom niet zo verwonderlijk dat Rob en ik ons huwelijksfeest (nu meer dan 25 jaar geleden) dat plaatsvond in een prachtig bosachtig park, in het teken lieten staan van: bomen. De plek leende zich er uitstekend voor, met een wandeling onder leiding van een boswachter en een demonstratie van mijn neef Johan, boomchirurg, die heel spectaculair een hoge boom inklom. Daarna plantten we – in het bijzijn van alle genodigden – een fruitboom. Dat was het buitengebeuren. Binnen werd een film vertoond over de dramatische gevolgen van houtkap in de bergen van India.
We hadden alle genodigden gevraagd geen cadeaus te geven (we hadden alles al), maar geld om bomen te planten. Ruim tweeënhalf duizend gulden konden we daardoor schenken aan Het Zuid-Hollands Landschap voor aanleg van een deel van het Nessebos bij de Rottemeren. Laatst maakten we daar weer eens een wandeling. De iele boompjes van toen zijn inmiddels grote volwassen bomen die het prima doen. Het is een bijzonder recreatiegebiedje met leuke paadjes, water en bruggetjes. En dat allemaal onder de rook van Rotterdam.
Wie weet, breng ik met dit verhaal meer mensen op het idee om bomen te (laten) planten door af te zien van cadeaus. Er zijn allerlei manieren waarop je dat kunt doen, zoals:
Te laat
Posted on: 1 september 2014
In de straat waar ik nu woon (in de Haagse Rivierenbuurt) was ik bezig met boomspiegels veranderen van verzamelplaatsen van onkruid en troep in leuke mini tuintjes. Een meisje van een jaar of zeven, acht misschien, komt naast me staan en zegt: “Mag ik ook een zaadje planten?” Goed idee, antwoord ik en vraag of ze zelf een zaadje heeft, want zaadjes heb ik niet bij me. Ik gebruik voor mijn doel plantjes die al tegen een stootje kunnen. Ze kijkt me blij aan, en zegt: “Ik ben zo terug, even een zaadje aan mijn moeder vragen” en ze rent naar de voordeur van haar huis.
Een paar tellen later is ze al terug met in haar hand een witte boon. “Kijk eens, hier is mijn zaadje. Waar mag ik hem nu planten?” Samen zoeken we een leeg plekje en met een schepje graaft ze een kuiltje. Dan nog een stokje zoeken om erbij te zetten en water geven met de grote zware gieter. Ze vindt het duidelijk erg leuk en vraagt of ze nog meer zaadjes mag planten. Prima, zeg ik en opnieuw rent ze naar huis. Na een poosje komt ze langzaam lopend terug en ze kijkt nu minder vrolijk. Wat is er aan de hand vraag ik. ”Mijn moeder zegt dat er geen zaadjes meer zijn om te planten, ze staan al op het vuur.”
Hanneke van Veen 