Hanneke van Veen

Deze vakantie is er een van uitersten. Eerst in het luxueuze huis met zwembad bij de zus en zwager van Rob die in Marseille wonen. Daarna in de ‘min 5 sterren bungalow’ van een goede vriend aan de voet van de Pyreneeën, waarover Rob eerder schreef op zijn blog.
De armoedige, verwaarloosde staat van dit huisje en de zeer primitieve omstandigheden hebben ons er tot nu toe niet van weerhouden er af en toe een week of meer door te brengen, omdat het op zo’n prachtige plek ligt.

In de bergen met weids uitzicht tot aan de Middellandse Zee. Maar dit keer was het wel heel erg. Bij aankomst zagen we dat de steunbalken waar het dak op rust kuis verrot zijn en op sommige plaatsen enigszins gestut met losse stukken balk. Het was gelukkig mooi weer, maar de laatste dag van ons verblijf begon het hevig te plenzen. Het water stroomde aan de achterkant het huisje binnen. Weliswaar niet in het stuk waar de kamer, het bed en het fornuis zich bevinden, maar toch… Het was onplezierig en vrij naargeestig, en ik hield na enige tijd op met het legen van emmers en pannen, want dat had toch weinig zin. Het bespoedigde wel ons vertrek.

De dagen daarvoor hadden we – na een absoluut noodzakelijke grondige schoonmaakactie – toch onze draai wel kunnen vinden, al bleven we alert op vreemde geluiden zoals geritsel en gekraak. Dat had te maken met de ongeveer één centimeter lange keutels die we overal hadden gevonden van een – tot nu toe onbekend gebleven – beest.  Deze uitwerpselen waren tot onze verbazing zelfs bovenop de zeer smalle lijst van een schilderijtje te vinden.
De eerste dag  informeerden we daarom belangstellend bij  onze gastheer, die een stukje verder zijn verblijf heeft, welk dier deze sporen had nagelaten.

Zelf dachten we aan ratten…. brrr. Dat werd ten stelligste ontkend. Hij had het over een ander diertje. Iets groter dan een muis en kleiner dan een rat met leuke ronde oortjes. Hij had ze vroeger wel eens gezien. Ook was het een soort steile-wand-acrobaat, want het dier liep zonder moeite tegen muren op. We vroeger hem met klem na te denken over een naam. Een Franse naam kende hij niet en een Nederlandse wilde hem ook niet te binnen schieten. Na lang zuchten en steunen kwam hij aarzelend op het woord: was het misschien een zevenklapper?

Hij snapte zelf ook wel dat het niet klopte, want dat is een naam voor een rotje. Maar zo’n soort naam was het. We werden er niet veel wijzer van.
Toch is dit woord de dagen daarna vaak gevallen als we ‘s avonds en ‘s nachts iets hoorden: zou dat de zevenklapper zijn? Maar het probleem is niet opgelost. We vonden overigens geen nieuwe keutels, maar wel iets heel anders op de op de voorlaatste dag. Een echte, zeker een halve meter lange slang, die zich verstopt had achter een dekenkist. Beige gekleurd met zwarte blokjes, die we met ware doodsverachting en een tuinhark wisten te verwijderen en buiten loslieten. Ook van dit dier weten we de naam niet, maar wederom volgens onze gastheer was er geen enkel gevaar, want giftige slangen komen in de Pyreneeën niet voor.

Met de afwezigheid van stromend water, douche, wc en elektriciteit was te leven, maar misschien moeten we ons gewonnen geven nu er sprake is van lekkages, instortingsgevaar, slangen en… zevenklappers. We worden uiteindelijk ook een dagje ouder.