Hanneke van Veen

Begin september 2015 bezochten zes Nederlanders Corsica om de bruiloft van een familielid te vieren. Ik was één van de genodigden. Naast alle feestelijkheden was er gelukkig ook tijd om te genieten van het heerlijke weer, de mooie omgeving, de zee en de diverse stranden. Het eerste strand dat we aandeden bleek behoorlijk druk. Gelukkig vonden we tussen de badgasten een leeg plekje dat er op het eerste gezicht redelijk uitzag. De aandacht ging allereerst uit naar een flink aantal topless dames die zichzelf en elkaar keer op keer insmeerden met olie en crème. Maar het water trok ook. Dus: handdoeken uitspreiden, badpakken aan en zwemmen maar.

Baai van Calvi met – op het eerste gezicht – een smetteloos zandstrand.

Bij terugkomst viel op dat er behoorlijk wat peuken uit het zand omhoog staken. Bah, wat vies, dacht ik, dus snel een plastic zakje uit de tas gepakt om ze in te doen. Want opgeruimd staat netjes leerde ik lang geleden al van mijn moeder… M’n dochter keek me verbaasd en een beetje afkeurend aan. “Wat ben je nu aan het doen? Daar is toch geen beginnen aan?” Maar ik kon het niet laten en werd ook wel nieuwsgierig. Hoeveel peuken lagen er wel niet? Ik heb ze niet geteld, maar het eerste boterhamzakje zat snel vol en er moest een tweede aan te pas komen. Want overal lagen ze, niet alleen op zichtbare plekken, maar ook in en onder het zand. Ik nam me overigens voor me te beperken tot onze zitplaats en zeer nabije omgeving.

Wel vroeg ik me af waar zo’n enorme hoeveelheid peuken vandaan kwam. Had hier misschien de jaarlijkse bijeenkomst van kettingrokers plaatsgevonden, en was de opkomst boven verwachting geweest? In Nederland heb ik op diverse strandlocaties nooit iets dergelijks meegemaakt. Het voelde alsof je midden in een enorme asbak zat. Jakkes!
De volgende keer gingen we naar een ander strand, waar bij de opgang een bord hing met de mededeling: “Streng verboden zand mee naar huis te nemen.” Dit bericht werkte nogal op onze lachspieren. We waren dat echt niet van plan.

Hier gelukkig geen peuken dacht ik en tevreden keek ik om me heen. Tot ik opeens een aantal kleine gekleurde stukjes (vooral) plastic in het zand ontdekte. Ik bekeek ze eens goed, en al snel had ik zittend op mijn handdoek zo’n 25 voorwerpjes verzameld die ik (volgens het bord) wél mee mocht nemen. Ook hier werd ik niet vrolijk van. Het hele strand lag er mee vol.

Op Corsica is (net als op veel plekken in de rest van Frankrijk) niet alleen het strand vervuild. De omgeving van het huis dat we huurden lag ook vol met blikjes, flessen, sigarettendoosjes en ga zo maar door. Ook hier kon ik het niet laten op te ruimen.
Dit gedrag is volgens m’n behandelend psychiater te verklaren uit mijn jeugd: geboren in Den Helder… als jutter 😉