Hanneke van Veen

Zo’n dertig jaar geleden kreeg ik van mijn zus een oude Gazelle fiets. Daar was ik bijzonder blij mee, want deze kon ik mooi gebruiken als ‘pikfiets’, een oude fiets die gewoon buiten kan blijven staan en niet, zoals mijn dure sportfiets, in een kelder of schuur hoeft worden neergezet.

Na al die jaren was de fiets enorm gaan roesten, het zadel stond te laag en kon niet omhoog gezet worden en het was een gepiep en gekraak als ik hem snel even gebruikte voor een boodschapje in de buurt. Nee het kon gewoon niet meer, hij moest weg, al vond ik het moeilijk er afscheid van te nemen.
Maar waar moet je naar toe met zo’n fiets? De oplossing was snel gevonden, want toevallig viel er een folder in de bus, die een gemeentelijke actie aankondigde waarbij oude en overtollige fietsen, ander afval en gebruikte goederen ingeleverd konden worden. Op een plein vlak bij ons huis en op een datum die goed schikte.

Te laat

Samen met Rob (mijn echtgenoot) wandelden we, fiets aan de hand, naar het plein. We waren op tijd, maar kregen het bericht dat de grote vrachtauto inmiddels prop- en propvol was met fietsen; de mijne kon er echt niet meer bij. De beheerder van de wagen vond het heel vervelend voor ons, maar er was niets aan te doen.
Ondertussen zagen we op een andere plek een grote kraakwagen staan. Daar werden spullen ingegooid die niet meer gebruikt konden worden. Voor het tot me doordrong pakte Rob mijn fiets en gooide hem zonder enig overleg met een grote zwaai de kraakwagen in. We hoorde een enorm lawaai en tot slot was er alleen er nog een stukje van het stuur zichtbaar dat uitstak en langzaam in de diepte verdween …

Troost

Volkomen overrompeld keek ik om me heen en blijkbaar ook een beetje verdrietig. De beheerder van de andere wagen, die blijkbaar alles gevolgd had, liep langzaam naar me toe en sloeg zijn armen troostend om me heen. Hij deed dat zo lief, zo vriendelijk en goedbedoeld, dat ik het niet snel zal vergeten.