Hanneke van Veen

Binnenkort gaan we op vakantie, nou ja, eigenlijk is het meer ruim een weekje weg. Omdat we niet meer willen vliegen naar Marseille waar Rob zijn zus woont, besloten we met de auto naar Normandië te gaan waar ze een tweede huis heeft. We hebben er echt zin in, alhoewel …

Zojuist vond ik een oude blocnote met daarin aantekeningen over bijzondere gebeurtenissen tijdens vakanties en die waren niet bepaald leuk. Eén daarvan gaat over een vakantie in Zuid-Frankrijk met mijn ex en de kinderen. We kampeerden in twee kleine tentjes op een camping met een mooi uitzicht op bos en vrij hoge bergen. Op een nacht begon het flink te onweren. De kinderen werden ervan wakker en waren erg bang. Het geluid zo vlakbij in de bergen was voor ons ook alarmerend, dus we besloten ze bij ons in de tent te nemen.

Het bulderende lawaai nam daarna alleen maar toe, het was een echte wolkbreuk; de vraag was of de haringen in de grond zouden blijven zitten. Zo lagen we op een rijtje dwars in de tent en begonnen samen te tellen: eenentwintig, tweeëntwintig etc. Hoe lang duurde het tussen de lichtflitsen en de knallen? Steeds korter, het onweer kwam dichterbij!

Ook ik werd echt bang en vroeg mijn partner: Wat moeten we in hemelsnaam doen, dit is toch niet meer normaal? Moeten we niet vluchten? Mijn man, die vrij rustig was gebleven onder al het geweld antwoordde laconiek: “Ach, het ergste wat er kan gebeuren is dat we allemaal dood gaan.” Ik was perplex en wist niet wat ik hoorde, werd ontzettend kwaad en zei:. Doe niet zo stom, het allerergste dat kan gebeuren is dat we allemaal half dood gaan. Die nacht kwam het niet meer goed tussen ons. Na een tijdje werd het rustiger en vielen we allemaal in slaap.

Toen we de volgende ochtend naar buiten keken, bleek dat alle andere campinggasten waren vertrokken. Een oud mannetje dat kwam kijken hoe groot de ravage was liep langs onze tent en bevestigde dat iedereen ’s nachts weggevlucht was. Hoofdschuddend en in zichzelf mompelend keek hij ons aan, draaide zich om en liep verder.