‘Rapen’
Posted on: 3 november 2020
‘Rapen’ van vuil doe ik al lang. Het begon zo’n dertig jaar geleden toen ik in een stad werkte waar ik met de trein naartoe ging en vanaf het station een stuk te voet naar m’n werkadres moest afleggen: een route langs huizen, tuinen en perken. Iedere keer ergerde ik me aan de hoeveelheid vuil onderweg. Vaak hetzelfde plastic tasje, blikje, flesje als de dag ervoor.
Ik verzamelde moed en een paar dagen later nam ik een grote boodschappentas en handschoenen mee. Hete was wel een beetje griezelig om over het hekje van zo’n perk te klimmen en de tas beginnen te vullen met troep. De meeste voorbijgangers keken nogal verbaast naar die ‘keurige’ dame die dit deed.
Na ongeveer een jaar vond ik een mooi horloge midden op een brug. Tja, wat moest ik daar nu mee? Ik belde het politiebureau die me vertelde dat ik het horloge niet naar hun kantoor hoefde te brengen. Ik kon het houden als ik het een jaar lang niet gebruikte. Als niemand zich meldde mocht ik het daarna als mijn eigendom gebruiken. Inmiddels moet je niet meer naar de politie bellen, maar naar de gemeente. Ik hield me keurig aan de regels en heb dat horloge tientallen jaren met plezier aangehad, tot dat het niet meer gerepareerd kon worden. Ik miste het daarna echt.
Zo heb ik in de loop der jaren heel wat gevonden dat niet in de vuilnisbak verdween, maar nog gebruikt kon worden. Muntstukken, briefjes van vijf, een complete kapperszet (ook bij de politie gemeld, maar niet opgehaald), sigarettenaanstekers, mutsen, wanten, dassen, kinderspeelgoed, damestasjes enzovoort.
Ja, zo maak ik nog steeds met voldoening stukken park, bospaden, stranden en duinen al wandelend schoon. Het allerleukst is het om met partner, vriend of vriendin te rapen. Een goeie raapstok en handschoenen zijn wel belangrijk.
Nu kijken de mensen overigens niet meer zo vreemd naar je. Eerder maken ze een compliment of een kort praatje. En … ik zie ook veel meer mensen die rapen.
Hanneke van Veen 
Geef een reactie