Archive for the ‘Vuil rapen’ Category
Raap je rijk!
Posted on: 23 juli 2021
- In: Bomen | Geld | Opvoeden | Sparen | Vuil rapen
- 4 Comments
Al jaren en jaren rapen Rob en ik rommel van de straten en in parken, maar sinds 1 juli 2021 worden we daarvoor ook nog financieel beloond, want vanaf die datum is er statiegeld op kleine plastic flesjes die vaak op straat worden weggegooid. De eerste bon leverde maar liefst € 1,75 op en sindsdien is er al totaal voor zo’n 5 euro gevonden. Iedere keer dat Rob zo’n flesje op straat vindt spring hij luid roepend: KASSA!!! een gat in de lucht, wat een duidelijk voorlichtende werking heeft voor het vaak verbijsterde publiek.
Hij kan het niet laten om dan allerlei rekensommetjes te maken. Als we elke dag voor een euro vinden is dat meer dan € 350 per jaar, waarvoor we weer heel wat bomen kunt planten, of een leuk weekendje uit.
Wat een rijkdom, wat een geluk!
PS We weten dat we met dit bericht (en dat in de lucht springen) onze eigen glazen ingooien, maar hebben het over voor de goede zaak: de stad en het land schoner en groener, groener en nog groener.
‘Rapen’
Posted on: 3 november 2020
‘Rapen’ van vuil doe ik al lang. Het begon zo’n dertig jaar geleden toen ik in een stad werkte waar ik met de trein naartoe ging en vanaf het station een stuk te voet naar m’n werkadres moest afleggen: een route langs huizen, tuinen en perken. Iedere keer ergerde ik me aan de hoeveelheid vuil onderweg. Vaak hetzelfde plastic tasje, blikje, flesje als de dag ervoor.
Ik verzamelde moed en een paar dagen later nam ik een grote boodschappentas en handschoenen mee. Hete was wel een beetje griezelig om over het hekje van zo’n perk te klimmen en de tas beginnen te vullen met troep. De meeste voorbijgangers keken nogal verbaast naar die ‘keurige’ dame die dit deed.
Na ongeveer een jaar vond ik een mooi horloge midden op een brug. Tja, wat moest ik daar nu mee? Ik belde het politiebureau die me vertelde dat ik het horloge niet naar hun kantoor hoefde te brengen. Ik kon het houden als ik het een jaar lang niet gebruikte. Als niemand zich meldde mocht ik het daarna als mijn eigendom gebruiken. Inmiddels moet je niet meer naar de politie bellen, maar naar de gemeente. Ik hield me keurig aan de regels en heb dat horloge tientallen jaren met plezier aangehad, tot dat het niet meer gerepareerd kon worden. Ik miste het daarna echt.
Zo heb ik in de loop der jaren heel wat gevonden dat niet in de vuilnisbak verdween, maar nog gebruikt kon worden. Muntstukken, briefjes van vijf, een complete kapperszet (ook bij de politie gemeld, maar niet opgehaald), sigarettenaanstekers, mutsen, wanten, dassen, kinderspeelgoed, damestasjes enzovoort.
Ja, zo maak ik nog steeds met voldoening stukken park, bospaden, stranden en duinen al wandelend schoon. Het allerleukst is het om met partner, vriend of vriendin te rapen. Een goeie raapstok en handschoenen zijn wel belangrijk.
Nu kijken de mensen overigens niet meer zo vreemd naar je. Eerder maken ze een compliment of een kort praatje. En … ik zie ook veel meer mensen die rapen.
Rapen in Madestein
Posted on: 25 oktober 2020
- In: Vuil rapen
- 1 Comment
Sinds een maand of vijf lopen mijn man en ik per dag 5.000 stappen. We kunnen dat op onze mobieltjes aflezen. Het is goed voor de gezondheid en … we hebben ook nog wat leuks te doen.
Als het regent blijven we niet thuis, maar gaan naar de Megastores, een heel groot pand met enorm lange gangen en nauwelijks publiek. We kunnen daar flinke stukken lopen over drie verdiepingen zonder nat te worden.
Wat het wandelen verder prettig maakt zijn de keren dat we afval en dergelijke ‘rapen’. Dan nemen we grijpstokken mee en tassen en lopen achter elkaar of elk aan één kant van de straat, bos, strand of park. Meestal er er heel wat te vinden, vooral lege blikjes, plastic flessen en allerlei andere soort troep. Hondepoep omzeilen we om geen vieze schoenen te krijgen. Het rapen geeft ons een prettig gevoel omdat we iets nuttigs doen en veel aardige reacties krijgen van wandelaars. Soms vinden we vreemde dingen zoals broodjes, sigarettenaanstekers, zonnebrillen, verpakkingsmateriaal etc.
Laatst liepen we in een park bij de nieuwe wijk Vroondaal, waar we een stel jonge mensen met kinderen tegenkwamen met wie we aan de praat raakten. Een van hen vroeg of hij een foto mocht maken. De fotograaf bleek Ronald Verdier (VerdierCreativeVideo) die korte bijzondere video’s maakt over bijvoorbeeld de nieuwe wijk Vroondaal, die grenst aan het park dat we bezochten, maar ook over heel andere onderwerpen.
Ook op de Facebookpagina van het park Dichtbij Vroondaal kregen we een plekje.
Wat niet (meer) mag …
Posted on: 16 juli 2018
- In: Crisis | GENOEG | Vlees eten? | Vuil rapen
- Geef een reactie
Suiker, plastic roerstaafjes, eten weggooien, plastic wattenstaafjes, haardvuur, plastic verpakkingsmateriaal, glyfosaat, rotjes, cola, vuurwerk, honden op straat laten poepen, blowen, rundvlees eten, telefoneren in de auto, bomen kappen, vliegen, kippenvlees eten, witwassen, gas, bedelen, drugs, plastic flesjes, roken, alcohol, zonnebaden, zwemmen in de buurt van een brug, kunstmest, plastic rietjes, bierblikjes weggooien, zonder tas boodschappen gaan doen, vrouwen zonder toestemming aanraken, gluren, barbecuen in een park, appen op de fiets en in de auto, varkensvlees eten, sprokkelen in een bos, kinderarbeid, krijten op stoepen, haaienvinnensoep eten, zout, auto rijden, fossiele brandstoffen, lang douchen, veel kinderen krijgen, ontbossen, plastic bestek, veel spullen kopen, lampen laten branden in lege kamers, buitenlandse vakanties, hard rijden, grote varkensstallen, hard stoken etc.
- In: CO2-reductie | Crisis | Klimaatopwarming | Vakantie | Vuil rapen
- 1 Comment
Op weg naar de Spaanse Costa Blanca zag ik bij toeval een gedeelte van de uitzending van DWDD van 1 december 2016 over het verdwijnen van het Noordpoolijs op korte termijn, waarschijnlijk al in 2017. Aanleiding was het boek A Farewell to Ice van Peter Wadhams. Volgens dit boek smelt het ijs op de Noordpool in razend tempo. Binnen niet al te lange tijd moeten we oude films en foto’s bekijken om te weten hoe het er daar uitzag. Het programma maakte zo’n indruk dat ik lange tijd de slaap niet kon vatten en midden in de nacht weer uren wakker lag. Beroerd voelde ik me en in een soort paniek. Allerlei gedachten spookten door mijn hoofd. Is er nog iets aan te doen? En wat dan? Of is het te laat? En wie moet er wat aan doen? Hoe overtuig je de wereldbevolking van de noodzaak alles op alles te zetten om deze catastrofe te voorkomen? En wat kan ik er persoonlijk aan doen? Heeft het nog wel zin? Doodmoe viel ik uiteindelijk in slaap.
Ik realiseerde me natuurlijk ook zelf een deel van het probleem te zijn. De afgelopen dagen hadden we ongeveer 1.200 kilometer per auto afgelegd. Weliswaar met een Prius die we in Nederland kunnen opladen, maar in België en Frankrijk niet. In Spanje is het wel weer mogelijk, omdat het huis dat we daar huren voorzien is van een zware aansluiting op het elektriciteitsnet. Maar zo’n Prius kan niet zonder aanvullende benzine. En wat te denken van die miljoenen andere (sjoemel)auto’s en stinkende diesels die ons vergezelden en zullen blijven vergezellen in de stad en op de snelwegen?
Rob had me verzekerd dat vliegen slechter is voor het milieu dan autorijden. Het was dus kiezen tussen twee kwaden. En dan is dit nog maar een deel van het probleem. Oceanen zitten vol met plastic, bossen worden gekapt voor palmolie-plantages en soja veevoer, vlees eten kost veel te veel water en ga zo maar door. Dit alles spookte door mijn hoofd en ik realiseerde me dat we alleen iets kunnen veranderen als iedereen z’n gloeiende best gaat doen.
De dag ervoor sprak Jan Terlouw op indrukwekkende wijze over onze toekomst in DWDD, waarbij het klimaat natuurlijk ook ruimschoots aan de orde kwam. Inmiddels demonstreren grootouders op het Binnenhof in Den Haag voor meer klimaatvriendelijke maatregelen opdat hun kinderen en kleinkinderen ook een leefbare wereld kunnen hebben. Urgenda is initiatiefnemer van Grootouders voor het klimaat. Dat is weer positief en ik heb me direct aangemeld. En gisteren heb ik – gewapend met een grijpstok – een stuk wegberm schoongemaakt, hier vlak bij ons huurhuis (o.a. van die witte stukken piepschuim met van die bolletjes die overal en nergens achterblijven, plastic flessen, blikjes etc).
Onterecht paniek gezaaid?
Het moet me van het hart dat ik de manier van berichtgeving bij DWDD kwalijk vind. En dat terwijl de wetenschap daar zo hoog in het vaandel lijkt te staan met colleges zoals van Robbert Dijkgraaf. Of gaat het eigenlijk toch vooral om sensatie, waarbij de nuance maar liever gemeden wordt?
Op de site van DWDD staat: “Geen ijs meer op de polen. Met Trump in het Witte Huis zal het klimaat het zwaar te verduren krijgen. Terwijl het klimaat juist nog sneller lijkt op te warmen dan verwacht. Neem bijvoorbeeld het boek A Farewell to Ice van topwetenschapper Peter Wadhams. Hij luidt de noodklok harder dan ooit tevoren. Hij stelt dat in de zomer van 2017 er geen ijs meer op de Polen zal zijn. Poolreizigster Bernice Notenboom kwam vanochtend terug uit Antarctica, waar ze het boek las. Ze kan het alleen maar met hem eens zijn.”
Maar het gaat het niet op de polen (Matthijs zegt dat ook fout in de uitzending), maar om de Noordpool. Ook Bernice Notenboom zegt dat het ALLEEN om de Noordpool gaat, maar herhaalt de samenvatting van het boek zonder enige nuancering, die toch echt op zijn plaats is. Bij het zoeken op internet naar Peter Wadhams komt een veel genuanceerder verhaal naar voren.
Een zevental topklimatologen en onderzoekers bestempelt Peter Wadhams als ‘alarmist’. Zijn verhaal zou maar zeer ten dele gebaseerd zijn op wetenschappelijk onderzoek. Het geheel smelten van het Noordpoolijs gaat waarschijnlijk wel gebeuren maar pas tussen 2030 en 2050. Al erg genoeg natuurlijk, maar dus niet volgend jaar of het jaar erop.
De wetenschappers in bovengenoemd artikel op climatefeedback.org nemen Peter Wadhams paniekzaaierij kwalijk. Door dit soort voorspellingen te doen (“Noordpool smelt in 2017”), die vervolgens niet uitkomen, zullen mensen hun vertrouwen in de wetenschap verliezen.
Niets van dat alles is te horen/zien in de uitzending van DWDD. Vier dagen na de uitzending staat op hun site nog steeds de kop: Geen ijs meer op de polen.
Conclusie: de situatie is ernstig, maar niet zo ernstig als DWDD ons wil doen geloven. Er is nog tijd om het nodige te doen om deze ramp te voorkomen.
Er zijn gelukkig veel (ook jonge) mensen die vuil rapen.
Een artikel in de Volkskrant van zaterdag 31 oktober 2015 trok direct mijn aandacht. Het ging over afval en onveilige gevoelens die optreden als bewoners merken dat hun woonomgeving vervuild is en straatvegers maar zelden te zien zijn. Ook ging het over een Haarlemse meneer die al jaren tijdens zijn wandelingen, gewapend met een grote vuilniszak, zelf afval raapt en zijn buurt op die manier schoon houdt.
Mijn man en ik rapen ook vaak tijdens wandelingen blikjes, flesjes, sigarettendoosjes e.d. op en brengen die dan naar de dichtstbijzijnde vuilnisbak op de route.
Na het artikel besloten we het ook wat ‘professioneler’ aan te pakken; we kochten een zgn. grijpstok, zodat je geen vieze handen krijgt. Inmiddels hebben we twee raaptochten in de directe omgeving van ons huis gemaakt (we wonen in het Haegsch Hof in Den Haag) en de vondsten waren vrij alarmerend. Beide keren een grote vuilniszak vol, en ook nog diverse metalen voorwerpen. Nu was het wel vlak na de Halloween festiviteiten, dus met veel snoeppapiertjes en zelfs een halfvolle zak met Engelse drop.
Opvallend was verder het grote aantal peuken voor buitendeuren, waarvan we besloten ze te laten liggen (geen beginnen aan). Nu binnen roken minder voorkomt en in de meeste horecagelegenheden verboden is neemt het buiten roken toe. Tja, dan staat er geen asbakje voor je klaar, dus gooi je de peuken op de stoep of straat.
Hondenpoep laten we ook liggen. In het keurige nieuwe yuppenwijkje waar we wonen zijn het wellicht niet de bewoners zelf, maar de mensen uit de wijdere omgeving die ’s ochtends vroeg of ’s avonds laat hier hun hond(je) uitlaten. Het is geen uitzondering de drollen te vinden op de stoep of in en aan de rand van de perkachtige boomspiegels. BAH!!!
Wat verder opvalt is een groot aantal gebruikte kleenex (zak)doekjes dicht bij elkaar, zoals je die wel eens tegenkomt in parken of bossen of op ongure plekken. Witte proppen die duiden op een hele groep verkouden mensen of zogenaamde afwerkplekken(?).
Andere opzienbarende recente vondsten: wieldoppen van auto’s, doorgeknipte fietssloten, geknapte ballonnen, een zo goed als nieuw t-shirt en een bankbiljet, zodat we de kosten van de onze grijpstok er al bijna weer uit hebben.
PS Andere vuilrapers? Zie: http://delta.tudelft.nl/artikel/van-de-straat/28159 en http://www.nudge.nl/projects/zwerfafval/
Over viespeuken gesproken…
Posted on: 30 september 2015
Begin september 2015 bezochten zes Nederlanders Corsica om de bruiloft van een familielid te vieren. Ik was één van de genodigden. Naast alle feestelijkheden was er gelukkig ook tijd om te genieten van het heerlijke weer, de mooie omgeving, de zee en de diverse stranden. Het eerste strand dat we aandeden bleek behoorlijk druk. Gelukkig vonden we tussen de badgasten een leeg plekje dat er op het eerste gezicht redelijk uitzag. De aandacht ging allereerst uit naar een flink aantal topless dames die zichzelf en elkaar keer op keer insmeerden met olie en crème. Maar het water trok ook. Dus: handdoeken uitspreiden, badpakken aan en zwemmen maar.
Baai van Calvi met – op het eerste gezicht – een smetteloos zandstrand.
Bij terugkomst viel op dat er behoorlijk wat peuken uit het zand omhoog staken. Bah, wat vies, dacht ik, dus snel een plastic zakje uit de tas gepakt om ze in te doen. Want opgeruimd staat netjes leerde ik lang geleden al van mijn moeder… M’n dochter keek me verbaasd en een beetje afkeurend aan. “Wat ben je nu aan het doen? Daar is toch geen beginnen aan?” Maar ik kon het niet laten en werd ook wel nieuwsgierig. Hoeveel peuken lagen er wel niet? Ik heb ze niet geteld, maar het eerste boterhamzakje zat snel vol en er moest een tweede aan te pas komen. Want overal lagen ze, niet alleen op zichtbare plekken, maar ook in en onder het zand. Ik nam me overigens voor me te beperken tot onze zitplaats en zeer nabije omgeving.
Wel vroeg ik me af waar zo’n enorme hoeveelheid peuken vandaan kwam. Had hier misschien de jaarlijkse bijeenkomst van kettingrokers plaatsgevonden, en was de opkomst boven verwachting geweest? In Nederland heb ik op diverse strandlocaties nooit iets dergelijks meegemaakt. Het voelde alsof je midden in een enorme asbak zat. Jakkes!
De volgende keer gingen we naar een ander strand, waar bij de opgang een bord hing met de mededeling: “Streng verboden zand mee naar huis te nemen.” Dit bericht werkte nogal op onze lachspieren. We waren dat echt niet van plan.
Hier gelukkig geen peuken dacht ik en tevreden keek ik om me heen. Tot ik opeens een aantal kleine gekleurde stukjes (vooral) plastic in het zand ontdekte. Ik bekeek ze eens goed, en al snel had ik zittend op mijn handdoek zo’n 25 voorwerpjes verzameld die ik (volgens het bord) wél mee mocht nemen. Ook hier werd ik niet vrolijk van. Het hele strand lag er mee vol.
Op Corsica is (net als op veel plekken in de rest van Frankrijk) niet alleen het strand vervuild. De omgeving van het huis dat we huurden lag ook vol met blikjes, flessen, sigarettendoosjes en ga zo maar door. Ook hier kon ik het niet laten op te ruimen.
Dit gedrag is volgens m’n behandelend psychiater te verklaren uit mijn jeugd: geboren in Den Helder… als jutter 😉
Medaille
Posted on: 16 augustus 2015
- In: Vuil rapen
- 1 Comment
Ik kon het weer niet laten…
Hier de oogst van een klein uurtje wandelen op de Franse Kampheide in Bussum.
Tussen de troep bleek ook nog een medaille van de Marche Internationale de Diekirch te zitten. Die beschouw ik dan maar als een medaille voor mezelf voor ruim twintig jaar blikjes, flessen, plastic en andere troep oprapen.
Hanneke van Veen 