Mee-eters
Posted on: 14 maart 2019
Tante Klazien is al jaren dood, maar tijdens onze maaltijden is ze soms min of meer aanwezig. Dat gebeurt op het moment dat ik nog zit te eten en Rob al vast deksels op potjes draait, de kaasdoos dicht doet en overgebleven boterhammen op een stapeltje legt. Dan kan ik het niet laten om te zeggen dat hij tante Klazien weer eens nadoet, want zijn oude tante stond erom bekend heel ongeduldig te zijn. Ze kon niet wachten tot iedereen de laatste hap naar binnen gewerkt had. Nee, ze begon voortijding met afruimen. En dit gedrag wordt nu geregeld door neefje Robbie herhaald, onder het mom van: als tante Klazien het mag, dan mag ik het ook.
Tante Klazien is overigens niet de enige uit de familie Van Eeden die ongevraagd bij ons komt aanschuiven. Zijn moeder (ook al overleden) is vaak van de partij, vooral bij het natafelen. Als er nog wat overblijfselen in de schalen liggen, dan zoeken Robs wijsvinger en duim hun weg naar achtergebleven stukjes, met zo’n lekker korstje, of andere aantrekkelijke restjes. Dat vindt hij volkomen normaal, want dat heeft hij van huis uit meegekregen.
Zelf ben ik opgevoed met de regel NOOIT iets met je hand uit de schalen of pannen te halen als ze nog op tafel staan. Nu heb ik wel een keurige opvoeding van mijn moeder gehad, maar mijn vader was de grote spelbreker. Die kon slurpen, met zijn handen eten en ze daarna afvegen aan het tafelkleed. Het allerergste was dat hij stukjes vlees tijdens de maaltijd onder de tafel op de grond gooide, niet omdat hij het niet lustte, maar bestemde voor de poes, die al een tijdje zat te wachten. Mijn moeder riep dan vertwijfeld: “Houd daar nu eens mee op Lydius, de vloerbedekking zit vol vlekken door dat gedoe. Bah, je moet het goede voorbeeld geven!” “Een poes is ook maar een mens!” zei hij dan.
Mijn vader en moeder komen zelden tijdens de maaltijden op bezoek, maar wel als er vis wordt gegeten. Dat kregen we thuis nooit, omdat mijn moeder dat ronduit vies vond. Mijn vader hield juist van vis. Daar was een oplossing voor bedacht. Hij kon overdag, als mijn moeder als schooljuffrouw les gaf, in zijn eigen vispannetje paling of iets anders klaarmaken en daar rustig in z’n eentje van smullen.
Tot slot komt mijn broertje soms mee-eten. Als klein jongetje leerde hij net als z’n drie zusjes bidden. We gebruikten geregeld de sterk verkorte versie van het ‘onze vader’. Bij ons was het: Here, zegen deze spijze, amen.’ Mijn broertje Henkie, zei dan: Here, spijker, hamer. Dat leverde wel wat onderdrukt gegiechel op, maar we lieten hem zijn gang gaan. Als ik ergens ben waar gebeden wordt voor het eten, dan doe ik niet actief mee. Ik houd mijn ogen open en denk aan iets anders. Dan komt heel vaak mijn broertjes tekst weer in de herinnering terug.
Haantjes …
Posted on: 10 maart 2019
- In: Beestjes | Opvoeden | Over vroeger | Vlees eten?
- Geef een reactie
Rob en ik aten laatst een eitje bij de lunch en genoten ervan, want sinds we (bijna een jaar geleden) vegetariër werden is de keuze voor broodbeleg wat teruggelopen. Het gesprek gaat – vanwege die eitjes – over veganisme, geen melk drinken en over haantjes die nadat ze uit het ei zijn gekropen blijkbaar niet welkom zijn op deze wereld. Nee, ze worden gehakt, vergast of verdronken, lees ik later op internet. Ik krijg daar een vieze smaak van in mijn mond en schrik nog eens extra van het feit dat wereldwijd per jaar wel 3,2 miljard haantjes zo om zeep worden gebracht.
Stinkende kippenfarm
Dat doet me denken aan vrienden die jarenlang in de stank van een kippenfarm hebben gewoond. Toen ze hun huis daar in het noorden kochten was die farm nog vrij klein, maar inmiddels flink uitgebreid met enorme stankoverlast tot gevolg. Daardoor was het bijna onmogelijk om te verhuizen. Want wie wil er nu een huis kopen dat weliswaar prachtig verbouwd is en omringd door een enorme tuin, maar waar je – bij bepaalde windrichting – je neus moest dichtknijpen of gedwongen was het pand te verlaten. Uiteindelijk hebben ze toch kunnen verkopen, maar voor een relatief laag bedrag.
Leuke huisdieren
Zelf hadden we vroeger – toen de kinderen klein waren – een paar krielkippen en een haantje. Een leuk soort met verschillende kleuren. In de winter mochten ze in de tuin loslopen. In de zomer zaten ze in een mooi getimmerd kippenhok met ren. Ze legden eieren die goed verstopt waren onder de meest broedse kip. Wij vonden het leuk en spannend en de kinderen waren zeer geïnteresseerd. Na een poosje kwamen er vier kuikentjes te voorschijn die direct achter hun moeder aanliepen. Tot onze schrik keek ze niet meer om naar eitje nummer vijf. In een doos met lapjes en een warme kruik kwam ook dit kuikentje uit het ei. Heel bijzonder om dat allemaal zo van dichtbij te zien. Terwijl het ei nog dicht was hoorden we niet alleen getik maar ook al een zacht getok.
We waren er blij mee, tot het moment dat we ontdekten dat het alle vijf haantjes waren die het gekraai van vader haan probeerden na te doen. Eerst vrij zacht, maar na een tijdje steeds luidruchtiger. Ze veroorzaakten vroeg in morgen veel overlast voor de buren en ons. Wat te doen? We wisten het niet en vroegen of de slager/poelier ons misschien kon helpen. Hij wilde de haantjes wel slachten en plukken voor 10 gulden per stuk. Dat vonden we echt te duur.
Uiteindelijk besloot Rob het probleem zelf op te lossen. In het ons toenmalige lijfboek Leven van het land stond precies wat je moest doen. We wachtten tot de kinderen bij hun andere ouders waren. Eigenhandig bracht Rob het vijftal om. Maar toen de kinderen thuis kwamen en hoorden waar de haantjes waren gebleven kregen we er van langs. “Jullie zijn moordenaars, gemeen, dierenbeulen”.
Na een paar dagen, toen de storm wat geluwd was, stond er een pan met gebraden haantjes op tafel. Daar hebben we nauwelijks van gegeten, zo taai als ze waren. De kinderen aten er sowieso niet van, maar ook voor mij was het hele gebeuren genoeg om die pan kokhalzend van me af te schuiven.
Niet meer …
Daarna hebben we voorkomen dat er levende wezentjes uit de eitjes kwamen en aten we ze met veel genoegen.
Kippen en haan zijn bij een verhuizing cadeau gedaan aan een vriend die er nog jaren plezier van heeft gehad.
CO2 in je eigen huis
Posted on: 22 januari 2019
- In: CO2 | CO2-reductie
- 2 Comments
Sinds kort meten we de hoeveelheid kooldioxide (CO2) in onze huiskamer met een Netatmo-weerstation en een app op de mobiele telefoon. Op het moment dat ik deze tekst tik lees ik het getal 1.265 ppm (= parts per million). Hoe erg dat is? Gezonde frisse lucht bevat 300-400 ppm. Binnen is het CO2-niveau bijna altijd hoger. Daarom gaan mensen naar buiten om een frisse neus te halen. Als aanvaardbare grens voor binnenshuis en op bedrijven wordt 1.250 ppm gehanteerd. Daarboven krijg je een bedompt, benauwd gevoel. Ventileren is dan aan te raden. Meer hierover op: https://www.klimaatbeheer.eu/blog_type/co2/.
Ik heb snel de deur opengezet. Binnen een half uurtje is het niveau gedaald tot 1.000. Als de concentratie CO2 boven de 1.250 komt is het nog niet echt ongezond, maar wel onaangenaam. Stijgt het CO2 naar meer dan 3.000 dan is er wel gevaar voor de gezondheid. Boven de 5.000 heeft het zelfs heel ernstige gevolgen.
De metingen die we doen zijn mogelijk omdat we meedoen aan een onderzoek van de TU Delft. Zij hebben aan circa 100 gezinnen in Den Haag weerstations uitgereikt voor buiten (bijvoorbeeld op een balkon) en binnen in een huiskamer. Naast de meting van C02 (alleen binnen) gaat het buiten ook over de temperatuur, de luchtdruk, het dauwpunt en de luchtvochtigheid. Heel interessant allemaal, maar mij boeit vooral de CO2, want daar kan ik zelf iets aan doen.
Ik heb nu spijt dat ik op eerste Kerstdag niet op deze app heb gekeken, want op die dag zaten we met elf personen aan een lange eettafel van heerlijke gerechten te genieten. Elf mensen die warmte (en CO2) verspreiden, dampende schalen met eten, de verwarming op 19 graden en nee, geen kaarsen aan, want daar krijg ik altijd hoofdpijn van.Ik vertel dit, omdat ik wil waarschuwen voor situaties die binnenshuis kunnen ontstaan die slecht zijn voor de gezondheid. Dus ook zonder meetinstrumenten kan je opletten dat het niet te warm wordt en benauwd en dat tijdig luchten heel belangrijk is.
Ook de moeite waard om in de gaten te houden voor het binnenklimaat is fijnstof. TNO-onderzoeker Piet Jacobs deed onderzoek naar het blootstaan aan fijnstof in de eigen keuken. Het meeste fijnstof komt vrij bij het braden van vlees en wokken van groente en het kan wel zes uur blijven hangen als je geen goede afzuigkap hebt. Het is nog niet precies bekend hoe slecht het precies is voor de gezondheid, maar goed ventileren en een raam of keukendeur open zetten kan geen kwaad.
Plots vegetariër …
Posted on: 10 oktober 2018
Op 4 april 2018 gebeurt er iets heel vreemds in het bushokje waar mijn man en ik staan te wachten en napraten over het geslaagde optreden van Lebbis in Diligentia. Na een korte stilte zegt Rob opeens: “Ik word vegetariër.” Nu weet ik heel goed wat dat betekent, want als twaalfjarige besloot ik dat ook en heb het een aantal jaren volgehouden. Maar dat mijn man, die gek is op ongeveer alles wat van de slager komt, dat serieus meent kan ik echt niet geloven.
Hoezo vegetariër? Je maakt zeker een grapje, zeg ik. Maar nee hoor, hij meent het echt en legt uit dat het komt door Lebbis, die hem met zijn persoonlijke verhaal over vlees eten, dieren mishandelen en doden en het klimaat zo geraakt heeft dat hij nu definitief een punt zet achter het carnivoor zijn. Ik sta perplex. Wie had dat ooit gedacht. De bus komt er aan we stappen in. Vegetariër, hoe is het mogelijk? Ik denk aan andere boodschappen doen en ander eten koken en opeens hoor ik mezelf zeggen: OK, dan word ik het ook. Dan doen we het samen. Dat is goed om niet langer dieren te (laten) doden en het is prima voor het klimaat.
Nu is het een half jaar later en we eten wel eieren, kaas, melkproducten, vleesvervangers en speciale pillen voor vegetariërs, maar geen vlees meer. Het bevalt prima, al hebben we vrij snel besloten af en toe wel vis e.d. te blijven eten. Dan is de stap niet zo groot.
Wel deed zich een ‘probleem’ voor toen we voor een paar dagen naar Frankrijk vertrokken. Daar wonen mijn schoonzus en zwager. Zij staan bekend om de verrukkelijke Franse gerechten die voor een groot deel uit (vooral) vlees bestaan. Hoe lossen we dat op? Dat is niet zo eenvoudig. We praten erover en komen niet verder. Bij Rob loopt het water al in de mond als hij aan die maaltijden denkt. En zijn zus ‘opzadelen’ met ons vegetarisme zou de vakantiepret flink bederven, daar is hij zeker van.
Om onze nieuwe levensstijl zomaar overboord te gooien voelt voor beiden ook nogal slap. We piekeren nog een poosje verder en dan krijg ik een lumineus idee. Weet je wat, we zijn gewoon vegetariër in Nederland en … dus niet in het buitenland. Zodra we weer de grens naar Nederland overgaan op de terugweg dan is het weer over. En zo is het gegaan. Direct over de Franse grens begon voor mijn geliefde het feest. Maar mij kon het vleeseten niet meer boeien. Vissoorten, zoals zeeslakken en oesters die In Frankrijk werden aangeboden vonden echt geen weg naar mijn maag. Het bleef bij twee eenvoudige tongetjes.
Vakantiepret … (2)
Posted on: 8 oktober 2018
- In: Crisis | Vakantie
- Geef een reactie
Jaren geleden, hervatten Rob en ik, na een geslaagd verblijf in Marseille bij de zus en zwager van Rob, een fietstocht richting Pyreneeën via het Etang de Berre. Na een tijdje wil Rob even stoppen op een brug om naar het uitzicht en voorbijvarende boten te kijken. We houden stil, het is inderdaad prachtig. Tevreden gaan we verder. Rob rijdt voorop en dan gebeurt er iets heel vervelends. Ik krijg een harde klap tegen mijn rug en val met fiets en al op de grond. Na het slaken van een gil keert Rob om en helpt me opstaan.
Eerst snappen we niet waar die klap vandaan kwam, maar al snel wordt het duidelijk. We hebben op een brug gereden die – voor hij opendraait – met hekken wordt afgesloten voor het verkeer. Wij hebben vrij lang stilgestaan en helemaal niet in de gaten gehad dat er hekken waren die dicht konden klappen. Ook niets gehoord van een signaal of zo.
M’n rug en heup doen behoorlijk pijn, maar ik kan wel langzaam lopen. Fietsen lukt niet, want mijn mooie vrij nieuwe Gazelle Impala is flink beschadigd.
De blauw-witte hekken aan de kant van de weg kunnen (als deuren) dichtklappen.
We kijken om ons heen, maar zien nergens een brugwachtershuisje. Wel verderop een politiebureau. Langzaam lopen we naar het gebouwtje. Als we ons verhaal vertellen wordt uiterst nors en onplezierig gereageerd. Een agent kaffert ons uit en vertelt dat er geen brugwachter is, maar dat alles via camera’s bediend wordt. We zijn verkeersovertreders en het is helemaal onze eigen schuld. Het is toch bekend dat je nooit op een brug mag stilstaan. We zijn stommelingen en ga zo maar door. De agent heeft gelijk, maar om nu zo onaardig te reageren, was dat echt nodig?
Inmiddels is duidelijk dat er niets anders opzit dan de familie in Marseille, van wie we een paar uur geleden afscheid namen te bellen. We worden vrij snel opgehaald en blijven daar nog een week logeren, omdat het nogal wat tijd blijkt te nemen om m’n fiets te laten repareren. Onze fietsenmaker in Nederland kan geen onderdelen verzenden, die moeten uit Italië komen. Dat lukt uiteindelijk en de plaatselijke fietsenmaker, van Declathlon waar we de fiets hadden gebracht, gaat na ontvangst van een nieuw crankstel 
aan de slag. Hij snapt er echter niet veel van, zo blijkt als we de gerepareerde fiets thuis goed bekijken.
Rob en zijn zwager krijgen de fiets uiteindelijk na veel gezwoeg wel in orde en zo kunnen we na de schrik, de klap en het oponthoud onze fietstocht naar de Pyreneeën en Spanje hervatten.
Vakantiepret …
Posted on: 11 september 2018
- In: Crisis | Over vroeger | Vakantie
- 1 Comment
Binnenkort gaan we op vakantie, nou ja, eigenlijk is het meer ruim een weekje weg. Omdat we niet meer willen vliegen naar Marseille waar Rob zijn zus woont, besloten we met de auto naar Normandië te gaan waar ze een tweede huis heeft. We hebben er echt zin in, alhoewel …
Zojuist vond ik een oude blocnote met daarin aantekeningen over bijzondere gebeurtenissen tijdens vakanties en die waren niet bepaald leuk. Eén daarvan gaat over een vakantie in Zuid-Frankrijk met mijn ex en de kinderen. We kampeerden in twee kleine tentjes op een camping met een mooi uitzicht op bos en vrij hoge bergen. Op een nacht begon het flink te onweren. De kinderen werden ervan wakker en waren erg bang. Het geluid zo vlakbij in de bergen was voor ons ook alarmerend, dus we besloten ze bij ons in de tent te nemen.
Het bulderende lawaai nam daarna alleen maar toe, het was een echte wolkbreuk; de vraag was of de haringen in de grond zouden blijven zitten. Zo lagen we op een rijtje dwars in de tent en begonnen samen te tellen: eenentwintig, tweeëntwintig etc. Hoe lang duurde het tussen de lichtflitsen en de knallen? Steeds korter, het onweer kwam dichterbij!
Ook ik werd echt bang en vroeg mijn partner: Wat moeten we in hemelsnaam doen, dit is toch niet meer normaal? Moeten we niet vluchten? Mijn man, die vrij rustig was gebleven onder al het geweld antwoordde laconiek: “Ach, het ergste wat er kan gebeuren is dat we allemaal dood gaan.” Ik was perplex en wist niet wat ik hoorde, werd ontzettend kwaad en zei:. Doe niet zo stom, het allerergste dat kan gebeuren is dat we allemaal half dood gaan. Die nacht kwam het niet meer goed tussen ons. Na een tijdje werd het rustiger en vielen we allemaal in slaap.
Toen we de volgende ochtend naar buiten keken, bleek dat alle andere campinggasten waren vertrokken. Een oud mannetje dat kwam kijken hoe groot de ravage was liep langs onze tent en bevestigde dat iedereen ’s nachts weggevlucht was. Hoofdschuddend en in zichzelf mompelend keek hij ons aan, draaide zich om en liep verder.
Hitte-weilanden
Posted on: 1 september 2018
- In: Bomen | Hitte-eilanden | Klimaatopwarming
- 1 Comment
Sinds kort is bekend dat stadsdeel Scheveningen voorkomt in de rij van Haagse hitte-eilanden. Dat was even schrikken, want op hitte-eilanden is het niet goed toeven. Op de ergste hittegolf-dagen zijn we ons huis ontvlucht naar het heerlijk koele café van de openbare bibliotheek in het centrum. Boek en krantje lezen, wat drinken; zo was het wel uit te houden.
Tijdens de hittegolven van juli/augustus 2018 maakten Rob en ik een paar ritten naar een ernstig zieke zus. Onderweg zagen we veel weilanden met een vreemde geelbruine kleur met daarin koeien en schapen. Ze stonden vaak in groepjes bij elkaar, maar het ontbrak bijna altijd aan bomen waaronder ze in de schaduw konden schuilen tegen die extreme hitte.
Direct moest ik denken aan de actie ‘Bomen voor koeien’, gehouden van 2000 t/m 2008. Zelf had ik daar geregeld aan gedoneerd: een geweldig initiatief. Na het bereiken van het aantal van 100.000 bomen stopte men er mee, want het doel was bereikt.
Herstart in 2018
Toevallig zag ik bij thuiskomst een berichtje op Facebook van een vrouw die zich ook bezorgd maakt over de extreme hitte die vee tijdens een hittegolf of andere hete periode moet doorstaan; gelukkig ben ik niet de enige die zich daar zorgen over maakt. De vorige actie staat uitgebreid beschreven op Wikipedia. Op een andere plek op internet bleek informatie te staan over een nieuwe actie met dezelfde naam: Bomen voor koeien 2018.
Stichting Waarde en Vroege Vogels zijn de initiatiefnemers. Je kunt weer bomen doneren (slechts € 10 per boom) die in de weilanden worden geplaatst met hulp van boeren en de Landschappen. In mijn geval het Zuid-Hollands Landschap.
Graag wijs ik op deze mogelijkheid van doneren en hoop van harte dat veel mensen zullen meedoen het leven van vee (niet alleen koeien) beter te maken.
Bestel per mail bij info@waarde.nl. Geef op welk aantal bomen u wenst, dan ontvangt u een bevestiging en factuur met certificaat.
Meer informatie over de actie op: waarde.nl/2018/08/08/bomen-voor-koeien-2018.
M’n oude fiets
Posted on: 6 augustus 2018
Zo’n dertig jaar geleden kreeg ik van mijn zus een oude Gazelle fiets. Daar was ik bijzonder blij mee, want deze kon ik mooi gebruiken als ‘pikfiets’, een oude fiets die gewoon buiten kan blijven staan en niet, zoals mijn dure sportfiets, in een kelder of schuur hoeft worden neergezet.
Na al die jaren was de fiets enorm gaan roesten, het zadel stond te laag en kon niet omhoog gezet worden en het was een gepiep en gekraak als ik hem snel even gebruikte voor een boodschapje in de buurt. Nee het kon gewoon niet meer, hij moest weg, al vond ik het moeilijk er afscheid van te nemen.
Maar waar moet je naar toe met zo’n fiets? De oplossing was snel gevonden, want toevallig viel er een folder in de bus, die een gemeentelijke actie aankondigde waarbij oude en overtollige fietsen, ander afval en gebruikte goederen ingeleverd konden worden. Op een plein vlak bij ons huis en op een datum die goed schikte.
Te laat
Samen met Rob (mijn echtgenoot) wandelden we, fiets aan de hand, naar het plein. We waren op tijd, maar kregen het bericht dat de grote vrachtauto inmiddels prop- en propvol was met fietsen; de mijne kon er echt niet meer bij. De beheerder van de wagen vond het heel vervelend voor ons, maar er was niets aan te doen.
Ondertussen zagen we op een andere plek een grote kraakwagen staan. Daar werden spullen ingegooid die niet meer gebruikt konden worden. Voor het tot me doordrong pakte Rob mijn fiets en gooide hem zonder enig overleg met een grote zwaai de kraakwagen in. We hoorde een enorm lawaai en tot slot was er alleen er nog een stukje van het stuur zichtbaar dat uitstak en langzaam in de diepte verdween …
Troost
Volkomen overrompeld keek ik om me heen en blijkbaar ook een beetje verdrietig. De beheerder van de andere wagen, die blijkbaar alles gevolgd had, liep langzaam naar me toe en sloeg zijn armen troostend om me heen. Hij deed dat zo lief, zo vriendelijk en goedbedoeld, dat ik het niet snel zal vergeten.
Wat niet (meer) mag …
Posted on: 16 juli 2018
- In: Crisis | GENOEG | Vlees eten? | Vuil rapen
- Geef een reactie
Suiker, plastic roerstaafjes, eten weggooien, plastic wattenstaafjes, haardvuur, plastic verpakkingsmateriaal, glyfosaat, rotjes, cola, vuurwerk, honden op straat laten poepen, blowen, rundvlees eten, telefoneren in de auto, bomen kappen, vliegen, kippenvlees eten, witwassen, gas, bedelen, drugs, plastic flesjes, roken, alcohol, zonnebaden, zwemmen in de buurt van een brug, kunstmest, plastic rietjes, bierblikjes weggooien, zonder tas boodschappen gaan doen, vrouwen zonder toestemming aanraken, gluren, barbecuen in een park, appen op de fiets en in de auto, varkensvlees eten, sprokkelen in een bos, kinderarbeid, krijten op stoepen, haaienvinnensoep eten, zout, auto rijden, fossiele brandstoffen, lang douchen, veel kinderen krijgen, ontbossen, plastic bestek, veel spullen kopen, lampen laten branden in lege kamers, buitenlandse vakanties, hard rijden, grote varkensstallen, hard stoken etc.
Seniorenbos – stand van zaken –
Posted on: 11 juli 2018
Zoals hier eerder gemeld ben ik de afgelopen maanden druk bezig geweest om een bos te realiseren, liefst in de regio rond Den Haag.
Er is contact gelegd met een aantal organisaties die daarbij zouden kunnen helpen (Trees for All, Staatsbosbeheer en Zuid Hollands Landschap) en met Grootouders voor het Klimaat (waar ik actief aan deelneem), die zo’n bos ook graag willen realiseren.
Helaas moet ik – na ruim een half jaar – concluderen dat het moeilijk is om zoiets voor elkaar te krijgen. Mijn idee was vooral om NIEUW bos te realiseren, omdat ik ervan overtuigd ben dat nieuw bos een belangrijke bijdrage levert tegen de opwarming van het klimaat. Nieuw bos en nieuwe natuur zijn essentieel als we de veel te grote uitstoot van CO2 (de belangrijkste oorzaak van klimaatopwarming) willen terugdringen.
Maar dat blijkt niet zo eenvoudig. Nederland is een dichtbevolkt en -bebouwd land. De grond voor nieuw bos is schaars en duur. Toen Rob en ik in 1989 ter gelegenheid van ons huwelijk een (stuk van het) Nessebos plantten, was het allemaal nog wat makkelijker. Samen met een aantal organisaties is daar inmiddels een flink stuk agrarisch land omgetoverd tot een bos met ruime recreatiemogelijkheden.
Trees for All bleek helaas niet in staat een plan te bedenken voor nieuw bos. Hun uiteindelijke voorstel was om in het Bieslandse Bos (ten NO van de Delftse Hout) door essentaksterfte aangetaste percelen te rooien en te vervangen door gemengd bos.
Essentaksterfte is een landelijk probleem. Zo’n 25-30 jaar geleden zijn grote percelen (vooral door Staatsbosbeheer) met enkel essen beplant en daar worden nu de gevolgen van ondervonden: 80% van die bomen (4.600 ha) is aangetast door deze schimmelziekte en zal vervangen moeten worden.
Omdat mijn idee was (en is) om NIEUW bos te realiseren heb ik besloten op deze weg niet door te gaan. Ik weet niet of het me gaat lukken, maar ik heb geen zin om geld in te zamelen voor een probleem dat door Staatsbosbeheer is veroorzaakt en dat toch wel wordt opgelost, zoals duidelijk blijkt uit de site van Staatsbosbeheer.
Hoe ik verder moet met mijn plan weet ik momenteel niet. Met Trees for All is afgesproken dat het – tot nu toe – voor het Seniorenbos ingezamelde geld (bijna 4.000 euro) voorlopig gereserveerd wordt voor een plan waar we ons wel samen in kunnen vinden. Hoe dat plan er uit ziet en wanneer dat gerealiseerd zal worden, is nog onbekend. Ik houd jullie op de hoogte.
Hanneke van Veen 